Wikipedia:Proposte di trasferimento/Wikisource/Il cipresso di San Bartolomeo

Il cipresso di San Bartolomeo - Lou Ciprés de Sent Bertoumieu, poesia in lingua occitana di German Coulazou (1828-1907).

(OC)

«Lou Ciprès de Sent Bertoumieu
Es un aubràs que n'i'a pas fossa:
Es grand, garrut; es un colossa
È soui fier de lou dire mieu.

Fau veire couma se balança,
Quand boufa lou gros magistrau.
Que fague frech, caud ou bonança,
Se vira pas, i'es ben egau.

Lou tron souvent embé traitessa
De lou sousprene a ensajat:
Lou gigant ris de sa bassessa,
E lou tron fugis enrajat.

Quand l'ouragan roundina en mestre,
L'aubre ten cop, es acoutat.
Tout fout lou camp dins lou campestre,
Mais el demora aqui plantat.

Cercàs dins touta la pineda,
Siegue à Font-frecha ou as Mandrous,
N'i'a pas qu'ajoun camba tant reda,
Setat lou das Quatre-Segnous.

Quand lou sourel, à nostra vista,
A pas encara paregut,
S'ausis, sus la cima requista,
A l'auba cantà lou coucut.

A soun cors couma una caserna:
L'abriga tout bestiau plumat.
Chaca mena se ie gouverna;
Tout vieu, tout canta e i'es aimat!

Vous lous cau veire à la prima auba
Quand s'apreparoun per partì:
Chaca oustalada au lion se sauva
Dins lou prats vai se divertì.

Pioi, quand arriva la vesprada,
Chaca maire sona lous sieus;
Venoun rejougne sa cambrada
En diguent de cants agradieus.

E ieu, felibre, lous ausisse
D'aqui tant que cantoun pas pus.
Au ped de l'aubre m'endourmisse,
Countent quand toutes soun renduts.
»

(IT)

«Il cipresso di San Bartolomeo
è un grande albero come non se ne vedono uguali.
È grande, vigoroso, è un colosso,
e sono fiero di dirlo mio.

Bisogna vedere come si dondola,
quando soffia il gran maestrale.
Faccia freddo, caldo o sereno,
non si piega, non se ne cura.

A tradimento il tuono ha spesso cercato
di sorprenderlo.
Il gigante ride della sua bassezza
e il tuono fugge irato.

Quando l'uragano brontola da padrone,
l'albero tiene testa come se fosse rigido.
Tutto fugge nei campi,
ma esso resta immobile.

Cercate in tutta la pineta,
o a Fontfroide o ai Mandrons,
non v'è uno che abbia la gamba sì vigorosa,
se non quello dei Quatre-Seigneurs.

Quando il sole ai nostri occhi
non è ancora spuntato,
si sente sulla sua più elevata cima
il cuculo cantare all'alba.

Ha il corpo simile ad una casa;
vi ricovera ogni bestia pennuta.
Ogni razza vi si governa a suo gradimento.
Tutto vive in esso, canta e vi è amato.

Bisogna vederli alla prima alba,
quando si preparano a partire.
Ogni tribù si salva lontano
e va a divertirsi nei prati.

Poi, quando viene la sera,
ogni madre chiama i suoi.
Essi vengono a raggiungere il loro nido,
cantando gradevoli canzoni.

Ed io, felice, li ascolto,
finché non cantano più.
E mi addormento presso l'albero,
contento, quando sono tutti ritornati.
»

fonte