Campana di Huesca: differenze tra le versioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Nessun oggetto della modifica
Riga 7:
Secondo quanto racconta la ''[[Crónica de San Juan de la Peña]]'' (secolo {{maiuscoletto|xiv}}), essendo [[Ramiro II di Aragona|Ramiro II]] preoccupato per la disobbedienza dei suoi nobili mandò un messaggero al suo antico maestro, l'abate di [[Monastero di San Ponce de Tomeras|San Ponce de Tomeras]], chiedendogli consiglio. Questi portò il messaggero nell'orto e tagliò dei cavoli (alcune volte si parla di rose), quelli che sporgevano di più. In seguito ordinò al messaggero di ripetere al re il gesto che aveva visto. Ramiro II fece chiamare i principali nobili perché venissero a [[Huesca]], con la scusa di voler fare una campana che si udisse in tutto il regno. Una voltà lì, fece tagliare la testa ai nobili più colpevoli, soffocando la rivolta.<ref>{{cita|Lapeña Paúl 2008|p. 166}}.</ref>{{#tag:ref|Il passaggio riportato nella ''Crónica de San Juan de la Peña'', versione in aragonese, recita:{{Citazione|Et aquesti don Remiro fue muyt buen rey et muyt francho a los fidalgos, de manera que muytos de los lugares del regno dio a nobles et cavalleros; et por esto no lo precioron res, et fazían guerras entre si mismos en el regno et matavan et robavan las gentes del regno, et por el rey que non querían cessar aquesto; et fue puesto en gran perplexidat cómo daría remedio a tanta perdición del su regno, et non osava aquesto revelar a ninguno. Et por dar remedio al su regno embió un mensagero al su monasterio de Sant Ponz de Tomeras con letras al su maestro, clamado Forçado, que era seydo porque yes costumbre et regla de monges negros que a todo novicio que era en la orden dan un monge de los ancianos por maestro, et según la persona de aquesti don Remiro que merecía dieronli el maestro muyt bueno et grant et savio, en las quales letras recontava el estamiento del su regno et mala vida que passava con los mayores del su regno, rogándole que le consellasse lo que faría; el maestro con grant plazer que havía, recebidas las letras, pensó que sería irregular si le consellava que fizies justicia, clamó el mensagero al huerto en el qual havía muytas coles et sacó un gavinet [sic] que tenía et, teniendo la letra en la mano et leyendo, talló todas las colles mayores que yeran en el huerto et fincoron las solas chicas, et dixole al mesagero: "Vete al mi sennor el rey et dile lo que has visto, que no te do otra respuesta". El qual mesagero con desplazer que respuesta non le havía dada, vinose al rey et recontole que respuesta ninguna non le havía querido fazer, de la qual cosa el rey fue muit despagado, pero quando contó la manera que havía visto, pensó en si mesmo quel huerto podía seer el su regno, las colles yeran las gentes del su regno, et dixo: "Por fer buenas colles, carne y a menester". Et luego de continent envió letras por el regno a nobles, cavalleros et lugares que fuessen a cortes a Huesca, metiendo fama que una campana quería fazer en Huesca que de todo su regno se oyesse, que maestros havía en Francia que la farían; et aquesto oyeron los nobles et cavalleros dixeron: "Vayamos a veer aquella locura que nuestro rey quiere fazer", como aquellos que lo preciavan poco. Et quando fueron en Huesca, fizo el rey parellar ciertos et secretos hombres en su cambra armados que fiziessen lo quél les mandaría. Et quando venían los richos hombres, mandavalos clamar uno a uno a consello et como entravan, assí los mandava descabeçar en su cambra; pero clamava aquellos que le yeran culpables, de guisa que XIII richos hombres et otros cavalleros escabeçó ante que comies, et avría todos los otros cavalleros assí mesmo descabezados sinon por qual manera que fue que lo sintieron que yeran de fuera et fuyeron; de los quales muertos ende havía los V que yeran del linage de Luna, Lop Ferrench, Rui Ximenez, Pero Martinez, Ferrando et Gomez de Luna, Ferriz de Liçana, Pero Vergua, Gil d'Atrosillo, Pero Cornel, García de Bidaure, García de Penya et Remón de Fozes, Pero de Luesia, Miguel Azlor et Sancho Fontova cavalleros. Et aquellos muertos, no podieron los otros haver que yeran foydos, sosegó su regno en paz.<ref>{{cita|Orcástegui Gros 1985|pp. 468-469}}.</ref>}}|group=Nota}}
 
La prima menzione di questa leggenda è raccolta dalla versione in latino della ''Crónica de San Juan de la Peña'',<ref>{{cita|Lapeña Paúl 2008|p. 166}}.</ref> conosciuta anche come la ''cronaca pinatense'', che fu redatta due secoli dopo il regno di Ramiro II su mandato del re [[PedroPietro IV di Aragona|PedroPieteo IV il Cerimonioso]].<ref>{{cita|Lapeña Paúl 2008|p. 167}}.</ref> La forma popolare sviluppa qualcosa di più del fatto: il re convocò le Corti e fece venire tutti i nobili del rgnoregno perché vedessero una campana che intendeva costruire e che si sarebbe udita in tutto il regno. I ribelli li fece entrare uno a uno nella sala e stette decapitandoli via via che entravano. Una volta morti, collocò le loro teste in cerchio e quella del [[Diocesi di Jaca|vescovo di Jaca]], il più ribelle, la collocò nel centro cone [[batacchio]]. Poi fece entrare gli altri perché imparassero la lezione.
<!--
== Origen ==
Riga 84:
El cuadro de Casado del Alisal supone una toma de partido política en las disputas entre liberales y conservadores españoles. La historia es una clara apología del poder del rey y por extensión del poder autoritario del gobierno sobre sus súbditos. Estos son castigados justamente por su desobediencia y falta de lealtad a su señor, lo que remite a las entonces recientes alteraciones debido a la [[Revolución de 1868|Revolución de «La Gloriosa»]] y la [[Primera República Española]]. Es un lienzo que mostraba cómo se justificaba la mano firme ante las actitudes levantiscas o revolucionarias contra la autoridad.
-->
 
== Note ==
=== Annotazioni ===